Introduction
Door Eline Durt – Filmmagie – 28.04.2016
Door Eline Durt – Filmmagie – 28.04.2016
JE ME TUE À LE DIRE
WAT DENK JE van de idee: “Met de geboorte komt ook de dood.”? Michel Peneud is niet te spreken over het leven, praten over de dood, dat doet hij liever. Sinds de dokters bij zijn moeder borstkanker hebben vastgesteld – die ze evenwel niet kunnen detecteren via mammografie – voelt ook Michel dat hij de pineut is: het einde nadert. Terwijl zijn moeder geniet van de affectie van haar katten en nog uitsluitend champagne (correctie: schuimwijn) drinkt, tracht Michel koste wat het kost de kanker voor te zijn. Hij poogt het ouderlijke huis te verkopen en zijn moeder in een zorgcentrum onder te brengen, hij ontdoet zich ongemerkt van de poezen en overweegt zelfs opnieuw voltijds te gaan werken om zo eindelijk volwassen te worden. Het mag niet baten: ook Michel ontdekt een gezwel in zijn borst, waarna zijn haar begint uit te vallen. Wanneer Michels vriendin Aurélie ook nog eens haar oog laat vallen op een vroegere jeugdliefde, is het voor Michel helemaal over en uit. Of toch niet? In JE ME TUE À LE DIRE rekent Xavier Seron duidelijk af met de fatalistische zwart-witvisie op kanker. Kanker is niet langer een te mijden onderwerp. In al zijn tragiek kan er ook om gelachen worden. Want wat is het leven zonder een flinke dosis humor? Terwijl gaat Seron niet voorbij aan de ernst van de zaak. De wanhoop waarmee moeder Peneud zich vastklampt aan het leven, haar katten en haar zoon is begrijpelijk, maar tegelijk ook zo verstikkend dat ze de dood des te tastbaarder maakt. Deze door Seron humoristisch perfect uitgewerkte panische reactie op het naderende einde vraagt om een geweldige evenwichtsoefening van de acteurs, maar zowel Myriam Boyer als Jean-Jacques Rausin spelen het klaar de pijn te verlichten met een laagje zwarte humor. De helden van de film zijn evenwel cinematograaf Olivier Vanaschen en componist Thomas Barrière. Accentuert de zwart-witfotografie van Vanaschen het contrast tussen leven en dood, dan geven de perfect getimede muzikale toevoegingen van Barrière het geheel wat extra kleur. Het is dus het gebruik van imaginaire contrasten dat het existentiële contrast doet vervagen. JE ME TUE À LE DIRE laat je huilen van het lachen om de naderende dood die al vanaf de geboorte in het leven zit vervat, waardoor je het einde bijna als een pijnlijke opluchting gaat ervaren.
Link naar de website : Hier
