De Kennedy’s worden vaak beschouwd als Amerikaanse royalty, en leven en dood van Robert en vooral John Kennedy hebben dan ook al vele filmmakers geïnspireerd. Oliver Stone leverde eigenwijze geschiedschrijving met JFK, ook televisieserie The Kennedys kende controverse en de moord op Robert werd verhaald in Bobby. Veruit de bekendste beelden blijven toch de opnamen die Abraham Zapruder maakte van de moordaanslag op John. JACKIE brengt dat moment nadrukkelijk in beeld, maar focust vooral op kersverse weduwe Jackie en Johns erfenis aan zijn land en familie.

Vlak na de moord, de bloedspetters nog op haar roze jasje, beginnen de voorbereidingen voor de begrafenis. In de dagen tussen dood en herdenking praat ze met een priester over haar geknakte geloof en met een journalist over het verhaal dat zíj wil vertellen, niet de anderen. Ze verliest de controle, maar wil en zal de regie blijven voeren. Lijkt ze tijdens een door haar begeleide rondleiding in het Witte Huis vóór JFK’s dood een naïeve en fragiele echtgenote, dan straalt haar kwetsbaarheid later net kracht uit.

Door het verlies heen probeert ze meester te worden van haar performance als hoedster van haar mans nalatenschap. Zoals in Black Swan van Aronofsky – initiatiefnemer en producent van JACKIE – schakelt Nathalie Portman van passief popje naar zelfbewuste en arrogante dame, op het maniëristische af. Al blijft JACKIE Larraíns film.

Hij bespeelt een emotioneel register, maar hoedt zich zoals altijd voor medelijden met zijn personages. Jackies verlangen naar een Camelot – de musical uit 1960 over de Arthurlegende was een favoriet van JFK – is haar gegund, maar Camelot is een mythe en JACKIE een fabel.