Als één van de belangrijkste Filipijnse filmmakers heeft Lav Diaz een heel eigen plaats verworven in het internationale filmlandschap met zijn epische portretten van de menselijke conditie. Zijn films vertrekken vanuit de getroebleerde geschiedenis van zijn land, terwijl ze ook die lokale context overstijgen via hun revolutionaire karakter en verlangen naar verandering. Met de duur van zijn filmprojecten – gemiddeld zes uur, maar soms ook negen of meer – verschuift Diaz de grenzen van wat cinema kan zijn. In samenwerking met Cinema Galeries brengt het festival een overzicht van zijn werk. Gedurende de drie volle weken van het festival lopen er een tentoonstelling en een retrospectieve die focussen op Diaz’ filmstijl die doet denken aan cinematografische dichters als Andrei Tarkovsky, Robert Bresson en Béla Tarr. Bij het bekijken van zijn films voelt men het verpletterende gewicht van zijn obsessie met trauma’s, leed en de donkerste kanten van de mens. In deze minst bemoedigende situaties is het zijn ambitieuze en onstuitbare zoektocht naar poëzie en schoonheid die via pijnlijke waarheden sprankels hoop doet oplichten.
